De debuutbundel ‘Tumult‘ van de Antwerpse dichter Maarten Inghels (°1988) is een verkenning van het eigen leven. Van de onrust, de verwarring, het ongewone en ongebruikelijke, maar vooral van de liefde en het verlangen.

Met een grote verbeeldingskracht en een verrassende inventiviteit als het gaat om woorden, zinnen, regels en klanken, laat de dichter in deze bundel de lezer kennis maken met zijn universum.

‘Wij beminnen alsof het niet zou mogen’. Klinkt het in de reeks ‘In de balzaal van haar blikken’ De liefde wordt onderzocht en op heterdaad betrapt. ‘Ik wist niet dat het kon: liefde die je niet ziet.’

Met de dichter wordt ook de lezer geraakt in wat hem of haar beweegt in de liefde. Maar dat is de bedoeling, want ‘deze woorden zijn dood tot jij verstaat’.

Dichtbundel
Tumult, Poëziebundel, nr.17 in de Sandwich-reeks onder redactie van Gerrit Komrij, Uitgeverij Van Gennep, 2008.
40p. Gebonden.

Uitverkocht. ︎

“In de bladstille Vlaamse letteren de meest opmerkelijke debutant sinds jaren.” (HUMO)

“Een belofte.” (Paul Demets, De Morgen)

“Inghels opent zijn bundel met een programmaverklaring. De titel Tumult is niet mis te verstaan. Onzeker, onvast: verwarring troef in deze poëzie. Maar de kwaliteit wisselt niet. […] Toch is er een band met de lezer, die vooral te wijten is aan de algemeen-menselijke emoties die in deze bundel om ter luidst staan te roepen. Tumult is zelden een aangenaam geluid, maar Inghels heeft het klaargespeeld.”
(Cutting Edge)

“Op zijn best vind ik hem in een gedicht als oude meester, dat is opgedragen aan Hugo Claus (‘Nu hangt u in de boom, als vlees gevild / geknoopt in eigen leven’) en in ‘Vandaag zat ik op bus 32′, waarin hij een ‘ontmoeting’ met Leonard Nolens beschrijft (deels op het ritme van Van ‘t Groenewouds Je veux de l’amour, als ik het niet verkeerd zie). In beide gedichten spreekt het werk van de oudere collega’s een woordje mee.” (Chrétien Breukers, Club Propaganda)

“Inghels bezit over een opvallend speelse ritmering. Als een waterval die bij zijn neergang verschillende wanden raakt en daarbij zachtjes spat. Inghels vertaalt die kleine momenten en universele gevoelens in de mooie woorden van vandaag. Hij laat een jeugdige stem weerklinken in een landschap waar maar al te vaak naar oude rotten wordt verwezen.” (CJP)

“Met deze overkoepelende, maar zeker niet alles beperkende, thematiek (de onrust, MI) is het niet vreemd dat Tumult veel liefdesgedichten bevat. Een goede keuze, want de liefde haalt het beste in de lyrische Inghels naar boven. Hieruit blijkt dat hij zijn stem heeft gevonden. Een stem die toegankelijk is maar toch telkens weer aangenaam verrast, zoals in De allereerste dag. […] Inghels is geen abstracte taalvernieuwer, maar iemand die zijn eigen idioom heeft gevonden in de bestaande poëzie. Hij weet dondersgoed van wie hij het nageslacht is. Hij is een vakman die doet wat hij moet doen; zijn publiek in ontroering brengen.” (Willem Claassen, Op Ruwe Planken)